Το κάλεσμα του έρωτα (Ερωτική ποίηση της Παρθένας ΤΣΟΚΤΟΥΡΙΔΟΥ)
Το κάλεσμα του έρωτα.
Εκεί στην πέτρινη σκάλα του Βραδέτου, στην τέχνη του έρωτα
άνθισε το θαύμα της φωτεινής αρετής της αγάπης μας
κάλεσε ο έρωτας τους λόγους της έντονης στοργής
ήρθε στο φως η αποκάλυψη του συμβιβασμού
λύθηκαν τα ερωτηματικά με διαύγεια και αμηχανία
η ερωταπόκριση προσηλωμένη στη θερμή αγάπη
αφοσιώθηκε στη μετάβαση της λατρείας και της αφοσίωσης
πρωτακούστηκαν οι παλμοί της κόκκινης καρδιάς μας
να κυματίζουν στο παλιρροϊκό κύμα του φλεγόμενου έρωτα
κι ο ερωτισμός χτυπημένος με θελκτικές αποκρίσεις
φλέρταρε στο σμίξιμο του εορταστικού κι ακόλαστου πάθους.
Εκεί πρωτογευτήκαμε το παραζαλισμένο φιλί της πανσελήνου
κάτω απ’ την πανσπερμία των πανοραματικών άστρων
να μας αγγίζουν απαλά στ’ αναψοκοκκινισμένα μάγουλα
να μας παντρολογούν με τη νίκη του ερωτοκτυπημένου θριάμβου
να κυριαρχούν στο μυστήριο της στιγμής του καλεσμένου πάθους
να μας αιχμαλωτίζουν στην παράδοση της ανεξέλεγκτης διάθεσης.
Κι εκείνο το φιλί, το πρώτο ερωτοφίλημα, σαν αστραπή
στη σκάλα του ανταμώματος, απρόσμενο, μεθυστικό, γλυκό, ερεθιστικό
στη μνήμη έμεινε για πάντα ως τρυφερό και καταδικασμένο
στην αθωότητα και στην αγνότητα της ερωτικής ποιητικής.
Εκεί αραδιάσαμε τις καυτές λέξεις της ερωτικής μας εξομολόγησης
ικετεύσαμε λειτουργικά τους αγίους να μη μας αφήσουν ποτέ μόνους
αγκαλιαστήκαμε σφιχτά κοινωνώντας με τον πυρετό της αγρύπνιας μας
κολαστήκαμε με τα μαγνητικά μυθολογήματα του έρωτα
παροξύναμε απροκάλυπτα τον άνεμο του νόμου των ανθρώπων
τον φουρκισμένο με τα άνομα ερεθίσματα της ψυχής μας
δηλώσαμε αδίστακτα την ειλικρίνεια των ελευθέριων αισθημάτων μας
βάλαμε στο περιθώριο της ζωής τις άτακτες βασκανίες των βασανιστών μας
πληρεξούσιοι των επιθυμιών μας υπογράψαμε στο συμβόλαιο του μέλλοντος
για τους παράλληλους βίους μας σε μια παρθενική αρχή:
« Άγουμε αισθητικά κι αρμονικά τον έρωτα εις πέρας ».
Μα, να! Το χορικό του έρωτα, μήνυμα καλέσματος στο νέο του ρόλο
να πείθει δίχως σιωπές προς τις αληθινές ερωτικές περιπέτειες
που δεν πρόλαβε ν’ απολαύσει πληγωμένος από τα βέλη του
σε νέα έκφραση υπαρκτών μα ανεκπλήρωτων συναισθημάτων
σε μια παράλληλη αναζήτηση, πιο ακριβή, πυρομανή και λιόμορφη
στο άναμμα του λυχναριού της πορείας της επανασύνδεσης
μες τη ζεστασιά, την πεθυμιά και τον πόθο με έκσταση ν’ απογυρεύει
εκείνη την πέτρινη σκάλα του Βραδέτου σε νέες ελπιδοφόρες λέξεις:
« Άγουμε τον έρωτα εις πέρας με την πολυπόθητη κι αναστενιάρικη ευχή
να είμαστε εκεί στην πέτρινη ερωτική σκάλα του Βραδέτου πάλι μαζί ».
