Η συγκινητική αποχαιρετιστήρια ομιλία της Αριστέας Αδαμίδου στην κηδεία του παππού της Γιάννη Γκέγκα το Μ. Σάββατο 19 Απρίλη 2025 στην Πτολεμαΐδα
"Γιάννης Γκέγκας"
---------------
Ο δρόμος είχε τη δική του ιστορία.
Κάποιος την έγραψε στον τοίχο με μπογιά.
Ήταν μια λέξη μοναχά: Ελευθερία.
Και είπαν πως την έγραψαν παιδιά.
Σε αυτόν τον δρόμο γεννήθηκες.
Όχι σε δρόμο στρωμένο με άσφαλτο και φώτα,
μα σε χωμάτινο μονοπάτι, στους πρόποδες του Λάκμωνα,
εκεί όπου η ανάσα των γενεών ζωντάνευε με κάθε φύσημα του αέρα.
Η ζωή ξεκινούσε με τον ήλιο και τελείωνε με την ανάγκη.
Ήσουν ένα παιδί φτωχό, πεινασμένο, με καθαρό βλέμμα και μεγάλα όνειρα.
Σε έναν κόσμο που δεν χαριζόταν εύκολα σε όσους ονειρεύονταν.
Αγαπούσες τα γράμματα — τα κοίταζες όπως άλλοι κοιτούν τα άστρα.
Κι ας μη σου δόθηκε η ευκαιρία να τα σπουδάσεις όπως ήθελες.
Όχι γιατί δεν μπορούσες.
Αλλά γιατί η ζωή σε πήγε σε άλλα μονοπάτια.
Σπούδασες στην πιο σκληρή σχολή:
Στο πανεπιστήμιο του αγώνα, της αξιοπρέπειας, της σιωπηλής αντοχής.
Κι εκεί, δεν ήσουν απλός μαθητής.
Ήσουν δάσκαλος, ήσουν πρύτανης.
Ήρθες σε αυτήν την πόλη με άδεια χέρια και γεμάτη καρδιά.
Δεν κρατούσες τίποτα υλικό, αλλά κουβαλούσες έναν ολόκληρο κόσμο μέσα σου.
Δούλεψες σκληρά, με ευθύτητα και αρχές.
Άνθρωποι που σε γνώρισαν, είδαν το φως σου και σου έδωσαν ευκαιρίες.
Και τις άρπαξες με κόπο, τιμιότητα και ευγνωμοσύνη.
Δεν λύγισες στις δυσκολίες.
Δεν οπισθοχώρησες στις αδικίες.
Δεν θύμωσες με τη ζωή.
Έστησες από το τίποτα μια δική σου δουλειά —
μια επιχείρηση νωπών πτηνοτροφικών προϊόντων,
που ξεκίνησε ταπεινά και τίμια, μα κουβαλούσε μέσα της το μεγαλείο της ψυχής σου.
Και πάντα έδινες στους άλλους.
Ίδρυσες τον Σύλλογο Ηπειρωτών.
Στήριξες ανθρώπους να δημιουργήσουν.
Έδωσες ζωή σε έναν χώρο πολιτισμού,
οργάνωσες εκδηλώσεις, έφερες τέχνη,
γιατί πίστευες πως ο πολιτισμός δίνει φτερά σε έναν τόπο.
Και όλα αυτά τα έκανες χωρίς φωνές.
Με σεμνότητα. Με ήθος. Με μεγάλη καρδιά.
Μα πάνω απ’ όλα, ήσουν πατέρας.
Ήσουν παππούς.
Ήσουν οικογένεια.
Ήσουν εκεί, πάντα εκεί.
Με αγκαλιές, με πίστη, με στήριξη.
Πίστευες σε εμάς, όταν εμείς αμφιβάλλαμε για τον εαυτό μας.
Πρόσφερες ελπίδα, όταν ο κόσμος έμοιαζε σκληρός.
Και όταν σε ρωτήσαμε ποιο είναι το αγαπημένο σου τραγούδι από αυτά που γράφουμε, μας είπες:
«Το Χρώμα Ψυχής, κορίτσια μου.»
Κι όταν ήρθε η ερώτηση «γιατί;», απάντησες:
«Γιατί θέλω ο κόσμος να γεμίσει με χρώματα ψυχής.
Γιατί μόνο αν επιστρέψει η αγάπη, η καλοσύνη,
μόνο αν σταθούμε με ανθρωπιά ο ένας δίπλα στον άλλον,
θα χτίσουμε ένα αύριο πιο φωτεινό.»
Ήξερες πως οι άνθρωποι κάνουν λάθη.
Μα εσύ μας δίδαξες ότι υπάρχουν λάθη από σκοπιμότητα
και λάθη από καλοσύνη.
Και τα δικά σου ήταν πάντα από αγάπη.
Γι’ αυτό και σε αγαπάμε βαθιά.
Όχι γιατί ήσουν τέλειος — αλλά γιατί ήσουν αληθινός.
Σήμερα, ο κόσμος είναι πιο φτωχός.
Μα ο ουρανός πιο φωτεινός.
Γιατί πήρε κοντά του έναν άνθρωπο με καθαρή ψυχή.
Σ’ αγαπάμε.
Σ’ ευχαριστούμε.
Θα σε κουβαλάμε για πάντα.
Γιατί ήσουν και θα είσαι…
Το χρώμα της δικής μας ψυχής.
«Γνωρίσαμε κάποτε έναν άνθρωπο
Που είχε του κόσμου όλη τη γνώση.
Γνωρίσαμε κάποτε έναν άνθρωπο
Στα χέρια τον κόσμο είχε σηκώσει…
Τώρα πιο βουβός ο στεναγμός μας,
Και θα θυμόμαστε το γέλιο σου —
Για να φωτίζει ο ουρανός μας.»
Η συγκινητική αποχαιρετιστήρια ομιλία της Αριστέας Αδαμίδου στην κηδεία του παππού της Γιάννη Γκέγκα το Μ. Σάββατο 19 Απρίλη 2025 στην Πτολεμαΐδα.
*Ο Ηπειρώτης Γιάννης Γκέγκας με καταγωγή από το Ανθοχώρι Μετσόβου, έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 85 ετών. Έζησε το μεγάλο μέρος της ζωή του στην Πτολεμαΐδα, μια πόλη που αγάπησε !
