Γράφει ο Νίκος ΔινόπουλοςΤην κατάληξη όλων των αντίστοιχων «μεγάλων» «ενωτικών»(;!) συλλαλητηρίων και «μαχών» του παρελθόντος τη γνωρίζουμε πολύ καλά στο δια ταύτα… (περισσότερα εδώ) Αυτός ο «θλιβερός θίασος» είναι «εγγύηση» για την ήττα και σ’ αυτόν τον αγώνα για …(άλλη μία;!) σωτηρία (sic) της ιδιωτικοποιημένης – διαμελισμένης πια ΔΕΗ. ΑΕ, αν οι εργαζόμενοι στη ΔΕΗ ΑΕ και οι κοινωνικές δυνάμεις του κόσμου της εργασίας συνεχίσουν να κάνουν τα ίδια πράγματα με το παρελθόν περιμένοντας διαφορετικό αποτέλεσμα…
Η συμμετοχή στα καλέσματά τους είναι τεκμήριο πως ακόμα έχουν τη δυνατότητα να ελέγχουν και να χειραγωγούν τις τοπικές κοινωνίες, είναι τεκμήριο στη διαπάλη τους για μερίδιο εξουσίας στο εσωτερικό του αστικού μπλοκ. Είναι μήνυμα προς την κεντρική εξουσία πως όλα είναι υπό τον έλεγχό τους και μπορούν απρόσκοπτα να υλοποιήσουν τα σχέδιά τους…
«Πάρε θέση Αλεξία» ήταν ένα από τα σκωπτικά συνθήματα των εξεγερμένων στα Ιουλιανά του 1965. Ως εδώ! Οι εργαζόμενοι, η εργατική τάξη της Δυτ. Μακεδονίας και της χώρας είναι ώρα να πάρουμε θέση.
Παραφράζοντας τον ποιητή, ή θα επιτρέψουμε να μας χειραγωγούν και να μας εμπαίζουν όλοι οι παράγοντες του μηχανισμού εξουσίας του αστικού μπλοκ ή θα «σηκώσουμε άλλον πύργο ατίθασο απέναντί τους» και θα αγωνιστούμε να βάλουμε τέλος στις αλλεπάλληλες ιδιωτικοποιήσεις – ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου και στην ανελέητη ταξική βαρβαρότητα της καπιταλιστικής κρίσης.
«Σύντροφε,
θα κατεδαφίσουμε ποτέ την κοινωνική δυστυχία;
Χρωστούμε την πάλη, βεβαίως.
[…]
Κάθε καλό στην οργή του λαού
και ας αναπνέουμε οράματα.
Είμαστε γι' αυτό ακριβώς
οι καλύτεροι της ιστορίας.
[…]
Εμείς μπορούμε να δώσουμε τη ζωή μας
μέσα σ' ένα συλλαλητήριο.
Εσείς τι μπορείτε;»
Νίκος Καρούζος «Αντισεισμικός τάφος»
*Λουΐ Σαρλ Ντελεκλύζ, από τους ηγέτες της κομμούνας στο Παρίσι λίγο πριν δολοφονηθεί στο οδόφραγμα
