Ευχαριστώ, της Ευσταθίας Ματζαρίδου
Η μάνα έχει μυθοποιηθεί και έχει απομυθοποιηθεί, δαιμονοποιηθεί και
από-δαιμονοποιηθεί, την έβαλε και η ψυχανάλυση
στο ανατομικό τραπέζι και την έκανε με τα κρεμμυδάκια, λένε ότι λίγο πολύ ευθύνεται για όλα τα καλά και τα
δεινά της ανθρωπότητας, εμένα με απασχόλησε τόσο που έγραψα ολόκληρο βιβλίο
γι' αυτήν .δεν έχω πια πολλά να πω, θα ευχηθώ μόνο να τα βρει ο καθένας με
τη μάνα του(είτε είναι εν ζωή είτε όχι) και να ζει εν ειρήνη.ως εορτάζουσα
νιώθω μάλλον άβολα, οι τέτοιου είδους γιορτές με μπερδεύουν, γιατί νομίζω
ότι κάπως πρέπει να νιώθω, κάπως πρέπει να είμαι που μπορεί και να μην μου
αρέσει κιόλας, κι απ' την άλλη είμαι και ενοχική, μπορώ και γιορτάζω εγώ και
δεν μπορούν να γιορτάζουν πάμπολλες που θα το ήθελαν και πάρα πολύ ίσως.Αυτό
που σίγουρα όμως θέλω να πω αυτή τη μέρα είναι ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ στις
φίλες μου, που δεν είναι μάνες, αλλά στάθηκαν μάνες στο δικό μου παιδί και
μοιράστηκαν μαζί μου τις χαρές κ τις λύπες του και ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ και
σε όλες τις γνωστές και φίλες μου που είναι κοντά στη δική μου μάνα, της
ανοίγουν καθημερινά την πόρτα και της στέκονται στις δύσκολες στιγμές της
καλύτερα(και το εννοώ) κι από μένα. Μόνο ευγνωμοσύνη...
Τα χαρακτικά της Κέτε Κόλβιτς (γερμανίδα χαράκτρια και γλύπτρια), αποδίδουν
με μοναδικό τρόπο τη δυνατή αυτή σχέση και μια καρδούλα που κυκλοφορεί
αδέσποτη στα συρτάρια μου, τη βάζω εδώ για να μπει στο σκληρό δίσκο του φβ
και να περάσει στην αιωνιότητα...
