«Αόρατες» αναπηρίες. Ό,τι δεν φαίνεται, δε σημαίνει πως δεν υπάρχει (της Βασιλικής - Ραφαέλας Βακουφτσή)
Αναπηρία (η) [αρχ.] (αναπηριών) η απώλεια (συνήθ. μόνιμη) της υγείας λόγω βλάβης και διαταραχής, έμφυτης ή επίκτητης , ορισμένων σωματικών, ψυχικών ή πνευματικών
λειτουργιών του οργανισμού : απαλλάχθηκε απο τη στρατιωτική του θητεία λόγω αναπηρίας // μερικής /ολικής/σωματικής/διανοητική (καθυστέρηση) -ΑΝΤ. Αρτιμέλεια
Πηγή: Γ.Μπαμπινιώτης, Λεξικό της νέας ελληνικής γλώσσας
Με το άκουσμα της λέξης αναπηρία, το μυαλό μας πηγαίνει σε αναπηρικό αμαξίδιο, κινητικά προβλήματα, δυσμορφίες κι ό,τι άλλο εμφανές.
Είναι η αναπηρία όμως πάντοτε ορατή;
Η απάντηση είναι όχι. Η αναπηρία δεν είναι πάντοτε ορατή.
Η προκατάληψη και οι στερεοτυπικές αντιλήψεις της κοινωνίας για την αναπηρία, θέλουν το άτομο να φερει εμφανή σημάδια της αναπηρίας του.
Η ελλιπής ενημέρωση, η στρεβλή αντίληψη και η παραπληροφόρηση διαιωνίζουν αυτά τα στερεότυπα.
Άτομα με χρόνιες ασθένεις, όπως κάποια αυτοάνοσα νοσήματα, καρκίνο, διαβήτη, αλλά και άλλες παθήσεις, δεν έχουν στην εμφάνιση του τίποτα που να «προδίδει» την αναπηρία τους.
Ωστόσο, τα άτομα με τις παθήσεις αυτές βιώνουν μια μορφή αναπηρίας, επηρεάζονται λειτουργίες ζωτικής σημασίας του οργανισμού τους και ο τρόπος ζωής του διαμορφώνεται ανάλογα. Μπορεί ακόμα να επηρεαστεί η επαγγελματική κατάσταση του ατόμου ή/και η κοινωνικοποίηση του και η ένταξη του στο κοινωνικό σύνολο.
Εξαρτώνται από πολυδάπανες θεραπείες, έχουν ανάγκη για αρκετές νοσηλείες, χειρουργικές επεμβάσεις κ.α.τ΄﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽χαμ
Και σαν να μην έφταναν αυτά, έχουν να δώσουν μια μάχη ως «αόρατοι» σε μια κοινωνία γεμάτη προκαταλήψεις και στερεότυπα, μια κοινωνία που κάνει διακρίσεις.
Πολλοί έχουν έρθει αντιμέτωποι με τον ρατσισμό, φαινόμενο κοινωνικής νοσηρότητας.
Για τί;
Για την αναπηρία τους, για την οποία δεν είναι καν υπεύθυνοι οι ίδιοι. Δεν νομίζω να υπάρχει κάποιος που να μην θέλει να είναι υγις﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽πρ συμβανής.
Είναι σκληρή η καθημερινότητα σε μια κοινωνία που καθημερινά εξευτελίζει την αξιοπρέπεια σου.
Σχεδόν καθημερινά πρέπει να αποδεικνύεις ότι δεν είσαι ελέφαντας, γιατί σου έτυχε μια μη εμφανής αναπηρία. Και να εξηγείς ξανά και ξανά... Και να σε αντιμετωπίζουν με τον χειρότερο τρόπο, γιατί δεν ταιριάζεις στο καλούπι που έχουν ως δεδομένο.
Έχει ευθύνη η πολιτεία για αυτή την κατάσταση;
Φυσικά και έχει, μεγάλη ευθύνη κιόλας.
Η πολιτεία είναι αυτή που έχει την υποχρέωση να εκπαιδεύσει και να ευαισθητοποιήσει τους πολίτες γύρω από τις διάφορες μορφές αναπηρίας, να καλλιεργήσει τον αλληλοσεβασμό.
Η πολιτεία είναι αυτή που έχει την υποχρέωση να εξασφαλίσει τις προϋποθέσεις για ένταξη των ατόμων με αναπηρία στο κοινωνικό σύνολο, να δώσει στα άτομα με αναπηρία ίσες ευκαιρίες για εκπαίδευση και εργασία, ασφάλιση και περίθαλψη.
Και κυρίως, η πολιτεία είναι αυτή που στις δύσκολες οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες στις οποίες ζούμε έχει ΧΡΕΟΣ να προστατεύει τα άτομα με αναπηρία και να υπερασπίζεται τα δικαιώματα τους.
Τα άτομα με αναπηρία δεν ζητούν τη λύπηση και τον οίκτο, ζητούν την ίση μεταχείριση.
Δυστυχώς, κατά τη γνώμη μου, η ελληνική κοινωνία είναι πολύ πίσω σε τέτοια θέματα, είτε λόγω άγνοιας είτε λόγω αδιαφορίας, και χρειάζεται πολλή δουλειά για να αλλάξει αυτή η νοοτροπία.
Ας ξεκινήσουμε όμως με κάτι βασικό..
Ας μην κρίνουμε τους άλλους από την εμφάνιση τους.. Δεν ξέρουμε ποτέ τι μάχη δίνουν και τι κρύβεται πίσω από την εμφάνιση τους και το χαμόγελο τους.
Βακουφτσή Βασιλική – Ραφαέλα
Δημοτική Σύμβουλος Δήμου Κοζάνης
Εκπρόσωπος Συλλόγου Ατόμων με Νόσο του Κρον κι Ελκώδη Κολίτιδα για τον Νομό Κοζάνης
