Κρεμάστρες. Του Παναγιώτη Χατζημωυσιάδη
Έχω μπόλικα ακόμη σκοτάδια σε αναμονή. Σαν τα αφόρετα μαυρόρουχα της γιαγιάς. Που παραμένουν κρεμασμένα στην ντουλάπα. Δυο και τρία και τέσσερα χρόνια ύστερα από την αποδημία της.
Παραδομένα στη σκόνη και στους σκώρους. Συνεχίζοντας παρ’ όλα αυτά τον βουβό τους θρήνο για ένα πνιγμένο παιδί ή έναν εκτελεσμένο θείο ή έναν πρόωρα θανόντα σύζυγο. Εγώ πάλι από την πλευρά μου δεν έχω κάποια σχέση μ’ όλα αυτά. Αφού κάθε φορά που ανοίγω τις ντουλάπες μου. Συνήθως αργά τη νύχτα. Βρίσκω τον εαυτό μου εδώ και δεκαετίες. Να ξεκρεμάει τις λύπες μου για κείνα τα σφενδονισμένα σπουργίτια. Όπως ακριβώς τα θυμάμαι: να πέφτουν ένα ένααπό το κάγκελο του παιδικού μου δωματίου. Ενόσω ξύριζε απέξω ο Βαρδάρης, Φλεβάρη μήνα.
