Μερικές σκέψεις για το βιβλίο του Παύλου Μουρουζίδη «ΗΤΤΑ ΚΑΙ ΠΕΡΗΦΑΝΙΑ. Η ναυμαχία της Σφηκιάς» (Εκδόσεις ΓΡΑΦΗΜΑ) - Γράφει ο Αλέκος Χατζηκώστας.
Οι παρακάτω σκέψεις δεν φιλοδοξούν να αποτελέσουν ολοκληρωμένη βιβλιοκριτική. Άλλωστε δεν κατέχω τέτοια «ειδικότητα». Είναι σκέψεις ενός αναγνώστη, αλλά και ενός ανθρώπου που έζησε τα γεγονότα πάνω στα οποία εδράζεται ιστορικά το βιβλίο, τουλάχιστον στη φάση εκείνη που αφορούσε την Ημαθία.
- Είναι γεγονός ότι λείπει από τη σύγχρονη Λογοτεχνία η ενασχόληση με στιγμές του λαϊκού μας κινήματος, ή σημαντικών στιγμών της ταξικής πάλης της περιόδου της μεταπολίτευσης. Το βιβλίο με όμορφο τρόπο και χωρίς να αποτελεί απλά ένα «χρονικό αγώνα» δίνει λογοτεχνικά, μία σημαντική στιγμή ενός ηρωικού και ίσως ξεχασμένου αγώνα των εργαζόμενων της ΔΕΗ στα τέλη του ’80 και που αγκάλιασε τότε δύο νομούς της Κοζάνης και της Ημαθίας. Ένας αγώνας που φωτίζεται και μέσα από τις ανθρώπινες στιγμές των ηρώων του βιβλίου.
- Πρόκειται για ένα βιβλίο που διαβάζεται «μονορούφι». Η γραφή στρωτή, δίνει όμορφες εικόνες με ποιητική και συχνά φιλοσοφική διάσταση. Οι ήρωες δεν είναι υπεράνθρωποι, άλλωστε «κανείς δεν γεννιέται ήρωας», ενώ οι ζωές τους σημαδεύονται από μικροχαρές και λύπες από απογοητεύσεις, αμφιβολίες συγκρούσεις τόσο εσωτερικές όσο και με το περιβάλλον τους ακόμη και εάν είναι αγαπημένο.
- Ενδιαφέρουσα η σκιαγράφηση της «ενηλικίωσης» του πρωταγωνιστή με όμορφες περιγραφές της γενέθλιας γης (το χωριό του), της μετατροπής του σε μάστορα, τη ζωή στα καράβια, αλλά και τη πορεία ιδεολογικής συγκρότησης και ταξικού προσανατολισμού του.
- Ενδιαφέρουσα ακόμη η σκιαγράφηση της οργάνωσης του αγώνα, της ωρίμανσης στόχων και μορφών πάλης, αλλά και της ίδιας της ωρίμανσης των πρωταγωνιστών της ιστορίας (και κάθε ιστορίας), των ίδιων των εργαζομένων μέσα από ταλαντεύσεις, αμφιβολίες, απογοητεύσεις, συγκρούσεις.
- Είναι ένα βιβλίο χρήσιμο για τους αγώνες και τους αγωνιστές του σήμερα. Δίνει διδάγματα για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει κάθε αγώνας, για τη στάση του κράτους και των μηχανισμών του, για τη στάση εργοδοτικών-ρεφορμιστικών δυνάμεων που δρουν σ’ αυτό και που δεν θέλουν να φτάσουν στις αιτίες των προβλημάτων και στην αποφασιστική αντιμετώπισή τους. Για το πώς σε τελευταία ανάλυση κανένας αγώνας δεν πάει χαμένος και πώς το λαϊκό κίνημα θα πρέπει να διδάσκεται από τις μικρές ή τις μεγάλες «ήττες» του στο δρόμο «για ν’ ανθρωπεύσει ο άνθρωπος»
