Το γράμμα (του Παναγιώτη Χατζημωυσιάδη)
"Ελένη
Κανονικά δεν πρέπει να σου μιλάω. Που πήγες μονάχη σου στην κατασκήνωση.
Κι ούτε ένα τηλεφώνημα από τότε. Πάντως ο μπαμπάς και η μαμά να ξέρεις ότι πολύ στεναχωριούνται. Εγώ από την πλευρά μου έχω και κάποιους λόγους για να χαίρομαι. Τώρα τελευταία περνάω καλά στο σχολείο. Με παίζουνε οι φίλοι μου. Ο Γιώργος μού έδωσε μια σβήστρα. Η Μαρία ήρθε ξανά μαζί μου στο θρανίο. Μόνο που στα γενέθλιά μου τις προάλλες δεν έμεινε ούτε ένας. Με το που μαζεύτηκαν, κάποιος τηλεφώνησε. Τότε που γύρναγες με το ποδήλατο από το φροντιστήριο. Κι έφυγαν όλοι από το πάρτι. Εμένα με πήγανε αμέσως στη θεία την Ειρήνη. Κι όλο το απόγευμα έβλεπα μονάχη μου παιδικά στην τηλεόραση. Έμεινε η τούρτα αφάγωτη με άσβηστα κεράκια. Ας είναι, είπα από μέσα μου. Αφού λείπει η αδελφή μου, δεν θα είναι ωραία ούτε η τούρτα ούτε τα δώρα ούτε τίποτα. Είπα, «λείπει». Τρεις μέρες τώρα που πέφτω πάνω σε εκείνη τη φωτογραφία σου με τα σιδεράκια. Ας έχω τα νευράκια μου, να ξέρεις ότι κατά βάθος καμαρώνω. Έτσι όπως σε βλέπω κολλημένη σε όλες τις κολόνες της Αλεξάνδρειας.
Η αδελφή σου"
Η ιδιωτική μου αντωνυμία, Κίχλη, 2018
